Legaal in Bangladesh
Door: Jelle de Jong
Blijf op de hoogte en volg Jelle
04 November 2007 | Bangladesh, Mymensingh
Beste vrienden/ familieleden / kenissen enz.
Ik maak het goed, ik hoop jullie ook. Na een goede vijf weken verblijf ik hier dan eindelijk legaal. Ik ben wederom naar het politiebureau geweest waar ik een goed anderhalf uur heb gewacht. De eerste agent die mij hielp was snel klaar maar toen had hij nog een handtekening nodig van de commisaris. Die kon ik zien zitten van waar ik zat. Blijkbaar moest hij heel veel handtekeningen zetten want ik zag hem niks doen dan woeste krabbels zetten. Ondertussen druk rokend, thee drinkend en bellend. Volgens mij zag hij niet echt wat hij deed. In mijn paspoort staan nu dus twee prachtige krabbels waarvan er een volgens mij de datum is.
De temperatuur is inmiddels een beetje gedaald naar een goede 25 graden overdag en 's avonds iets koeler. Dat vinden ze hier volgens mij koud want ik heb al verschillende mensen met truien en vesten zien lopen. Heel apart.
Hier behandelen ze verdachten in de media toch net iets anders dan in Nederland. Bij ons maken ze van je achternaam een letter en daar blijft het bij. Als je hier gearresteerd wordt komt je complete naam plus leeftijd, je beroep en de naam van je vader in de krant. Soort van publieke schandpaal. Probeer dan maar weer eens een baan te vinden.
Werken met geestelijk gehandicapten wordt pas intressant en leuk als je ze een klein beetje leert kennen. Het tehuis is verhuisd naar een nieuw gebouw midden in de stad. En het mooiste aan dat gebouw is wel de bel. Als er iemand aan de deur staat kan je dat niet ontgaan. Eerst hoor je natuurlijk de bel en dan nog een keer alle gehandicapten die het uitkraaien van plezier. Het ochtendprogramma is vrijwel altijd schilderen, tekenen of voorlezen. Dan zie je pas hoeveel lol je ze kan bezorgen met wat stiften en wat schriften. 's Middags wordt er of gespeeld met de het meest uiteenlopende stukken plastic speelgoed of wordt er een wandeling georganiseerd. Ik gebruik de middag veel om te puzzelen met Mona. Hij heeft het syndroom van down maar is veruit de slimste en de enige van het tehuis die kan puzzelen (de vrijwilligers inbegrepen). Wat heel bijzonder is, is om een band met een gehandicapte op te bouwen. Ik speel veel met Shawn een jongetje van 8 jaar. Zijn benen en knieen staan scheef en zn linkerarm kan hij niet gebruiken. Zijn tong werkt niet helemaal zoals die dat zou moeten doen en daarom kan hij niet praten en wil hij nog wel eens kwijlen. Dat is ook de reden waarom er wat weinig met hem wordt gespeeld. Ik ben nu zijn grootste stuk speelgoed dat ook nog eens geluid maakt als je op z'n neus drukt, wat hij helemaal prachtig vindt (en ik natuurlijk ook.)
Ik leer inmiddels wat beter de vrijwilligers kennen. Ik trek veel op met Sonjib. Hij komt uit een probleemgezin en woont nu daarom bij de broeders. Zijn vader is alcoholverslaafde en om aan geld te komen verkoopt hij alles. Het begon met hun land maar nu heeft na vrijwel het complete interieur ook de ramen en het dak verkocht. Sonjib wil nu graag naar huis om een baan te vinden en zo zijn familie te helpen. Broeder Frank heeft het geprobeerd en later aan mij gevraagd om hem uit te leggen dat als hij nog 2 jaar naar school gaat dat hij dan een goede baan kan vinden en dan naast zn gezin ook zichzelf kan onderhouden. Dit klinkt simpel maar probeer het maar eens.
Ik ben inmiddels zelf ook verhuisd naar een andere kamer waar ik nu samen met een Canadees (Steven) woon. Een hele vooruitgang omdat ik nu een bed heb waarin ik pas. Hier kennen ze geen badkamers zoals in het westen. Het is een klein kamertje met een ton, een hurkwc en een kraan. Als je wilt douchen vul je de ton en met een klein emmertje gooi je dan zoveel mogelijk water over jezelf. Dat water is koud maar met deze temperatuur is dat totaal geen straf.
Ik ben afgelopen week met Steven naar Dhaka geweest om een visa aan te vragen voor India. Dat liep niet zo vlot als het zou moeten gaan. Ze geloofden namelijk niks van wat ik zei. Een der komende weken nog maar eens proberen met een uitnodigingsbrief, het vervolg horen jullie nog. Toen we toch in Dhaka waren maar een hamburger wezen eten. Die fastfoodrestaurants zijn hier de betere restaurants zoals wij die in Nederland kennen. Hier komen de rijkere Bengalen om met hun gezin te dineren. Compleet met militair met geweer(van het soort dat wij in musea hangen, nog achtergelaten door de britten) voor de deur en een hele goede service. Al voelt het wat raar omdat het een fastfoodrestaurant blijft. 'S avonds zijn we de stad in geweest en dan is het verkeer pas echt chaotisch. De eerste paar keer dat je hier in een brommertaxi of bus zit denk je heel vaak dat je gaat verongelukken. Ik ben er inmiddels wat aan gewend en dan krijg je zoiets van; och daar hadden we ook nog wel tussen gepast.
Als je voor het stoplicht staat komen er vrijwel altijd verkopers met de meest grote rotzooi aanzetten. Een van die keren kwam er een klein jongetje met bloemenkransjes, dat was al zielig genoeg. Ze hebben hier de gewoonte om iets op je schoot te leggen. Je moet het dus teruggeven als je het niet wilt. Maar dan willen ze het niet meer aanpakken. Alleen werd het dit keer wat eerder groen zodat hij hem niet terugkon pakken. Dan voel je je even goed klote. Heb hem maar aan een bedelaar gegeven om te verkopen.
Dat was wel weer genoeg voor deze week.
Tot de volgende keer!
Met vriendelijke groet
Jelle
Ik maak het goed, ik hoop jullie ook. Na een goede vijf weken verblijf ik hier dan eindelijk legaal. Ik ben wederom naar het politiebureau geweest waar ik een goed anderhalf uur heb gewacht. De eerste agent die mij hielp was snel klaar maar toen had hij nog een handtekening nodig van de commisaris. Die kon ik zien zitten van waar ik zat. Blijkbaar moest hij heel veel handtekeningen zetten want ik zag hem niks doen dan woeste krabbels zetten. Ondertussen druk rokend, thee drinkend en bellend. Volgens mij zag hij niet echt wat hij deed. In mijn paspoort staan nu dus twee prachtige krabbels waarvan er een volgens mij de datum is.
De temperatuur is inmiddels een beetje gedaald naar een goede 25 graden overdag en 's avonds iets koeler. Dat vinden ze hier volgens mij koud want ik heb al verschillende mensen met truien en vesten zien lopen. Heel apart.
Hier behandelen ze verdachten in de media toch net iets anders dan in Nederland. Bij ons maken ze van je achternaam een letter en daar blijft het bij. Als je hier gearresteerd wordt komt je complete naam plus leeftijd, je beroep en de naam van je vader in de krant. Soort van publieke schandpaal. Probeer dan maar weer eens een baan te vinden.
Werken met geestelijk gehandicapten wordt pas intressant en leuk als je ze een klein beetje leert kennen. Het tehuis is verhuisd naar een nieuw gebouw midden in de stad. En het mooiste aan dat gebouw is wel de bel. Als er iemand aan de deur staat kan je dat niet ontgaan. Eerst hoor je natuurlijk de bel en dan nog een keer alle gehandicapten die het uitkraaien van plezier. Het ochtendprogramma is vrijwel altijd schilderen, tekenen of voorlezen. Dan zie je pas hoeveel lol je ze kan bezorgen met wat stiften en wat schriften. 's Middags wordt er of gespeeld met de het meest uiteenlopende stukken plastic speelgoed of wordt er een wandeling georganiseerd. Ik gebruik de middag veel om te puzzelen met Mona. Hij heeft het syndroom van down maar is veruit de slimste en de enige van het tehuis die kan puzzelen (de vrijwilligers inbegrepen). Wat heel bijzonder is, is om een band met een gehandicapte op te bouwen. Ik speel veel met Shawn een jongetje van 8 jaar. Zijn benen en knieen staan scheef en zn linkerarm kan hij niet gebruiken. Zijn tong werkt niet helemaal zoals die dat zou moeten doen en daarom kan hij niet praten en wil hij nog wel eens kwijlen. Dat is ook de reden waarom er wat weinig met hem wordt gespeeld. Ik ben nu zijn grootste stuk speelgoed dat ook nog eens geluid maakt als je op z'n neus drukt, wat hij helemaal prachtig vindt (en ik natuurlijk ook.)
Ik leer inmiddels wat beter de vrijwilligers kennen. Ik trek veel op met Sonjib. Hij komt uit een probleemgezin en woont nu daarom bij de broeders. Zijn vader is alcoholverslaafde en om aan geld te komen verkoopt hij alles. Het begon met hun land maar nu heeft na vrijwel het complete interieur ook de ramen en het dak verkocht. Sonjib wil nu graag naar huis om een baan te vinden en zo zijn familie te helpen. Broeder Frank heeft het geprobeerd en later aan mij gevraagd om hem uit te leggen dat als hij nog 2 jaar naar school gaat dat hij dan een goede baan kan vinden en dan naast zn gezin ook zichzelf kan onderhouden. Dit klinkt simpel maar probeer het maar eens.
Ik ben inmiddels zelf ook verhuisd naar een andere kamer waar ik nu samen met een Canadees (Steven) woon. Een hele vooruitgang omdat ik nu een bed heb waarin ik pas. Hier kennen ze geen badkamers zoals in het westen. Het is een klein kamertje met een ton, een hurkwc en een kraan. Als je wilt douchen vul je de ton en met een klein emmertje gooi je dan zoveel mogelijk water over jezelf. Dat water is koud maar met deze temperatuur is dat totaal geen straf.
Ik ben afgelopen week met Steven naar Dhaka geweest om een visa aan te vragen voor India. Dat liep niet zo vlot als het zou moeten gaan. Ze geloofden namelijk niks van wat ik zei. Een der komende weken nog maar eens proberen met een uitnodigingsbrief, het vervolg horen jullie nog. Toen we toch in Dhaka waren maar een hamburger wezen eten. Die fastfoodrestaurants zijn hier de betere restaurants zoals wij die in Nederland kennen. Hier komen de rijkere Bengalen om met hun gezin te dineren. Compleet met militair met geweer(van het soort dat wij in musea hangen, nog achtergelaten door de britten) voor de deur en een hele goede service. Al voelt het wat raar omdat het een fastfoodrestaurant blijft. 'S avonds zijn we de stad in geweest en dan is het verkeer pas echt chaotisch. De eerste paar keer dat je hier in een brommertaxi of bus zit denk je heel vaak dat je gaat verongelukken. Ik ben er inmiddels wat aan gewend en dan krijg je zoiets van; och daar hadden we ook nog wel tussen gepast.
Als je voor het stoplicht staat komen er vrijwel altijd verkopers met de meest grote rotzooi aanzetten. Een van die keren kwam er een klein jongetje met bloemenkransjes, dat was al zielig genoeg. Ze hebben hier de gewoonte om iets op je schoot te leggen. Je moet het dus teruggeven als je het niet wilt. Maar dan willen ze het niet meer aanpakken. Alleen werd het dit keer wat eerder groen zodat hij hem niet terugkon pakken. Dan voel je je even goed klote. Heb hem maar aan een bedelaar gegeven om te verkopen.
Dat was wel weer genoeg voor deze week.
Tot de volgende keer!
Met vriendelijke groet
Jelle
-
04 November 2007 - 13:53
Ernie:
Hai Jelliebean!!(:)
Even geen woorden.....
Kan me voorstellen dat niets ooit meer "normaal" is als je hier weer terugbent.....
En dan wij maar klagen omdat de FUT leeftijd wordt verhoogd ofdat de benzineprijs hoger wordt...
Het is fijn om je verhalen te lezen, maar soms moet ik toch wel ff slikken!!
liefs
Erna
xxxxxx -
04 November 2007 - 15:57
Rob:
Hallo Jelle,
Een heel geruststelling dat je ook nog legaal ergens kunt zijn. Dat je daarna ook meteen een visum voor India wil is misschien wel even teveel gevraagd in iets te korte tijd. Op tijd je uitnodigingsbrief voor Nederland bij één van ons aanvragen wanneer je terug wil komen!
Groet, ook van Babs
Rob -
04 November 2007 - 20:03
Je Zusje Anne:
Heey Jelle!:)
Alles g0ed ho0r ik...
8-) In verweggistan.. maarjaa:P
Hier gaat alles o0wk heel g0ed..
Inie en Marinus zijn nu op vakantie naar
Keniaa..:P:P Maar n0g heel veel plezier.. en tot over 7 maanden:):)
Dikke Kus Anne[L][L][L][L][L] :) -
04 November 2007 - 21:26
Lies:
hey Jelle :)!
Hier ook alles goed! Ben alleen een beetje ziekjes en hoest mezelf steeds lekker wakker, als ik uberhaupt al slaap.. :S! Net weer in Grun aangeland na een druk weekend. Vrijdag namelijk als een gek uit school naar Gendt gesjeesd omdat er iemand van de tv zou komen voor een gesprek. Stond ze in de file en kwam ze een half uur te laat :| nou ja niks aan te doen. Maar het gesprek ging prima en wij willen wel meedoen dus dat komt als het goed is wel goe :D! Leg het je wel een keertje allemaal persoonlijk uit ;). Verder dinsdag mn zusjes volleybalteam gecoacht voor t eerst, erg leuk! En 's avonds kregen we visite. Vandaag bij mn 6 dagen oude achterneefje geweest! Zo schattig :)! En daarna nog even een broodje gegeten bij mn oom en tante. Zo ben je ook weer helemaal op de hoogte al maak ik natuurlijk lang niet zulke spannende dingen mee als jij ;)! Fijn dat je een beetje een band krijgt met de gehandicapten (vind t heel stom om ze zo te noemen maar kon ook ff niks anders bedenken :S)! Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om een band op te bouwen met iemand die een handicap heeft (klinkt al beter :)) maar als het lukt is het dan ook extra waardevol! Hou je taai en succes met alles!
Liefs Lies -
05 November 2007 - 08:33
Aukje:
He Jelle
Klinkt allemaal super wat je daar doet!!! Ik word met het verhaal jaloerser... Mis je arienne niet heel erg trouwens?
In ieder geval zou ik graag de drukte hier achter me laten en daarheen gaan. Supermooi!
Als je terug bent moeten we maar snel weer een reunie doen!!
Groetjes Aukje -
05 November 2007 - 10:39
Fenna:
heeey jelle!
Super je verhalen daar!! en wat maak je toch veel mee! Echt super een hele andere cultuur, wordt nog wat als je weer terug moet straks! Maar heel veel plezier nog! Die reunie vink een goed plan aukje!! Erg gezellig en leuk om de verhalen te horen!!Jelle en ik zijn er ongeveer weer tegelijjk weer! Nou moeten we maar x plannen tegen die tijd :)
Liefs fenna -
07 November 2007 - 09:31
Wendy En PP:
Nou wat een heel verhaal weer, heerlijk om te lezen, Wat een tegenstrijdigheden van daar en hier he.
Ik wens je nog vele mooie avonturen toe.
Hier in het regenachtige nederland zijn we alweer druk bezig met de voorbereidingen voor sinterklaas!
liefs Wendy en PP en Kids -
08 November 2007 - 15:37
Buurvrouw:
Jaaa Jelle - what can I say?
Een bijzondere reactie krijg je van mij niet. Het is alleen maar geweldig dat je daar bent. Prachtige verhalen die je eruit rammelt.
't Ga je goed & Geniet!!
Groet, ruth
-
08 November 2007 - 18:19
Marchien Van Het Hof:
Dag Jelle, We hebben elkaar alleen even kort gesproken toen je kwam kennismaken met broeder Frank. Ik vind het erg leuk om nu Mijmensingh en Banglades door jouw ogen te zien. Groeten aan de broeders, -
15 November 2007 - 18:34
Willie Overb:
geweldig dat je dit doet, wat zul jij straks veel te vertellen hebben, en waar maak men zich hier druk over. sterkte daar in de vreemden willie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
