Bidar

Beste vrienden/familie/kennissen,

Ik maak het goed. Ik hoop dat het met jullie net zo gaat. Afgelopen week ben ik naar Bidar geweest. De Islam studenten hadden een dag excursie en er was nog een plaatsje over in de auto. Naar Bidar (wat in Karnataka ligt)is zo'n 3 en half uur rijden dus om half zes 's ochtends stonden wij allemaal braaf te wachten op de privé-auto die was gehuurd. Om vervolgens om zeven uur te vertrekken omdat de chauffeur zich had verslapen. Dat was een beste luxe auto. Wit leer, dvd speler en subwoofer in een Scorpio 4x4, al was het wel wat krap met z'n negenen in een 5persoonsauto. Het platteland is prachtig om te zien. Je denkt steeds dat er een dorp zal komen of een stad, maar er komt geen eind aan. Niks dan heuvels, hoog droog gras en hier en daar bomen en bijna nergens mensen te zien. In bidar hebben we eerst de ruine van een Madrasa bezocht. Een Madrasa is een school waar de Islam wordt onderwezen. Deze was gebouwd in de 15e eeuw door moslims die in die eeuw vanuit het Midden-Oosten naar India trokken. We stonden ons erover te verbazen dat het na 5 eeuwen nog overeind stond. Tegenwoordig bouwen we gebouwen wel sneller en goedkoper, ze komen ook weer sneller naar beneden, dus of dat nou vooruitgang is? Wat wel heel apart was, was dat op de buitenmuur en de minaret hier en daar nog de originele verf zat. Toen door naar het Bidar fort. Vergeleken met Indiase forten vallen die in Europa in het niets. Reusachtig. Het doel van de excursie was laten zien hoe het Hindoeïsme de Islam heeft beïnvloed. De moslims hadden Nandi(koeien)beelden laten staan om de Hindoes te vriend te houden. Het fort had prachtige rozentuinen en omdat het op een heuveltop lag een nog veel mooier uitzicht. We hebben daarna een van de heiligste Hindoe tempels (in z'n soort) bezocht. We mochten alleen naar binnen met iets op ons hoofd en natuurlijk op blote voeten. Voor de trap waad je door een voeten bad. Het voelt heel bijzonder om met schone blote voeten in een wit marmeren Tempel te lopen. Binnen lag een dik rood tapijt en alles blonk. Toen de Guru Nanak langs deze plaats trok heeft hij het water aangeraakt waardoor het van zout in zoet water veranderde. Daarom vereren de Hindoes hem hier door een marmeren voet die de voet van de Guru Nanak moet voorstellen met dat water te wassen. Bij de tweede tempel zagen we niks dan apen. Die waren bijzonder ijdel en poseerden maar al te graag. Op onze terugweg kwamen we een karavaan wagens tegen die werden getrokken door koeien. Die waren beladen met Sugarcane. Dat ziet eruit als een soort bamboe. Daar kun je ongeveer alles van maken, van matten tot papier, van rum tot brandstof maar je kunt het ook rauw eten. Dus wij hebben een paar van die stokken gekocht, als je die doorbreekt kun je het binnenste eten. We leken wel een troep bevers zoals we daar met z'n allen zaten te knagen.

Het klaslokaal waar ik les geef ligt op de eerste verdieping maar geiten vinden traplopen maar al te leuk en zo af en toe komt er dan ook een binnen lopen. De laatste keer begon er een eerst aan de tafel te knabbelen, toen aan de bank en toen maar aan mijn tas (foto volgt nog). Als ik de kinderen overhoor komt er altijd een heel klein meisje naast me zitten om dan bij elke fout van degene die overhoord wordt heel hard te gaan lachen. Omdat de meeste kinderen uit vrij arme gezinnen komen en die niet altijd genoeg eten kunnen kopen krijgen de kinderen aan het eind van de ochtend the midmorningsnack. Dat is voor mij ongeveer een complete maaltijd, maar dat is dus ook de bedoeling. Ik ben ook naar de laatste Bollywood film 'Om Shanti Om' geweest. De hoofdrol wordt uiteraard gespeeld door Shahrukh Khan. Die speelt in bijzonder veel films. Zijn vader is even beroemd, en als ik de plaatselijke krant hier in Hyderabad moet geloven is Khan in Duitsland beroemder dan de paus. Maar zeker een aardige film. Spitsuur is hier 's avonds om half elf, want hier kent men geen arbo-regels. Veel winkels zijn zo'n 12 uur per dag open. De bussen zijn dan echt overvol. Toen we van de film terug naar het hostel gingen was de bus zo vol dat zelfs de conducteur zich niet meer kon bewegen en na een poosje het kaartjes verkopen maar opgaf en naar buiten ging staan kijken. Ik ga nu ook een keer per week naar het 'young men group project'. Daar hebben ze allerlei praktische cursussen. Typen, elektro-techniek, oefenen met sollicitatiebrieven, economische kranten lezen enz. Ze kwamen erachter dat ik Urdu leer lezen en daarom moest ik van hun meteen titels lezen uit een Urdu krant. Iran heeft een zelfgebouwde satelliet gelanceerd, om maar even met iets simpels te beginnen. Dat project is in hetzelfde schooltje als waar ik les geef, maar dan 's avonds. De tweede keer werd ik uitgenodigd door een van de jongens bij hem thuis. Wat wel mooi was, was dat hij mij vol verbazing vroeg; hebben jullie in Europa echt ware liefde? Maar volgens mij weet hij niet dat dat ook in India bestaat. Voor mij een mooie gelegenheid om wat meer over Hindoes te weten te komen. Ik vroeg me af waarom ze toch altijd eerst een bel luiden voor ze de tempel ingaan. Volgens hem is het gewoonte en betekent het verder niets, maar volgens mij is het omdat Indiërs gewoon heel veel van lawaai en lampjes houden. De huizen in Hindoe wijken zijn heel laag, allemaal wit, maar de deuren hebben allemaal felle kleuren zoals geel, blauw, rood, groen enzovoort. Op de stoep voor de deur zie je altijd krijttekeningen van bloemen. Verder lijken het net doolhoven. De leraar van de young men group was bang dat ik de bus zou missen en stuurde daarom iemand om mij te halen. Die kwam op de motor en vroeg of ik wilde rijden, vraag een eend of hij van water houdt. In de wijk kan het geen kwaad. Dus wij met z'n drieën (zoals echte Indiërs dat doen) teruggereden. Toen bracht een andere jongen mij met z'n motor naar de bus stop. Want vertelde ze mij, dit was niet een van de veiligste wijken. Maar of lopen gevaarlijk was geweest dan de manier waarop hij reed weet ik niet. Bij de bus stop raakte ik aan de praat met een jongen die in een schoenenwinkel werkte en die wilde mij graag zijn schoenlepel cadeau doen. Wederom spitsuur en er hingen zoveel mensen uit elke bus dat we er niet meer bij konden. Die jongen belde zijn broer en die wilde mij ook wel naar het instituut brengen. Dus wij met z'n drieën op de motor terug. Sinds de bomaanslagen is de politie strenger in alles en ik hoorde halverwege de rit hem achter mij zuchten; zo, nu kunnen ze ons niks meer maken. Wat dan? Ik heb in dit district een vriend bij de politie, ah ok. Wel tof dat ze me terug brachten anders had ik moeten lopen.

Postman - All gone

Dat was het weer voor deze week.

Tot de volgende keer!

Groeten,

Jelle